Parasnowboard

Coraz bardziej popularny od końca XX w. snowboard, musiał doczekać się swojego odpowiednika również w świecie parasportu. Parasnowboard to niezwykle dynamicznie rozwijająca się dyscyplina sportów zimowych, dostępna dla osób z niepełnosprawnościami. Jest także najmłodszą, która dołączyła do kanonu dyscyplin paralimpijskich – swój debiut miała w Soczi w 2014 r. Pomimo tak „młodego wieku”, zdążyła przejść już wiele modyfikacji, aby sprostać oczekiwaniom i wymaganiom sportowców, widzów oraz organizatorów zawodów. Zawodnicy rywalizują w trzech konkurencjach: banked slalom, snowboard cross i giant slalom. snowboard cross (SBX) – wyścig odbywa się na specjalnie wybudowanym torze o długości 500–1000 m, przewyższeniu 100–200 m i nachyleniu stoku ~25 i szerokości min. 12 m. Czas jednego przejazdu to około 40–70 sek. maksymalnego wysiłku. Trasa osłonięta jest siatką, oznaczona ekofarbą oraz bramkami. Tor składa się z przeszkód takich jak bandy, rollery, skocznie, wu-tangi o rożnej wielkości i nachyleniu, które należy pokonać w jak najszybszym czasie, rywalizując jednocześnie z innym zawodnikiem. Run kwalifikacyjny odbywa się jednak pojedynczo, a czas decyduje o kwalifikacji i miejscu w rundach finałowym. Te z kolei zapewniają miejsca 16 mężczyznom i 8 kobietom, którzy będą ścigali się w parach i eliminowali, aż do ustalenia zwycięzcy. banked slalom (SBL) – polega na jak najszybszym przebyciu trasy o długości 400–1000 m, przewyższeniu 100–250 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 4 m, pokonując bandy; dobrym miejscem do ustawienia takiego toru jest naturalna dolinka; na torze znajduje się tylko jeden zawodnik, liczyć się będzie najlepszy z jego trzech przejazdów; banked slalom zadebiutuje na Igrzyskach Paralimpijskich w Pjongczang w marcu 2018 r., giant slalom (GS) – stosunkowo najmłodsza z kategorii parasnowboardu, polega na jak najbardziej technicznym pokonaniu bramek rozstawionych co 20–27 m na stoku o długości 400–600 m, przewyższeniu 200–400 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 40 W sezonie 2016/2017 odbyły się pierwsze zawody w Iranie. Na swój debiut paralimpijski będzie musiała poczekać co najmniej do 2022 r. Kiedy parasnowboard wkraczał na arenę sportów wyczynowych, jedyną konkurencją, w której można było rywalizować, był snowboard cross. W Soczi, w jednej grupie ściągali się amputowani BK z AK (amputacja powyżej z amputacją poniżej kolana), pojedynczy i podwójni, na torze znajdował się tylko jeden zawodnik walczący z własnym czasem, a sam tor był ledwie namiastką toru olimpijskiego. To, co nie uległo zmianie i odróżnia parasnowboard od narciarstwa alpejskiego, to brak przeliczników czasowych, tzw. faktorów, pozwalających na wyrównanie szans zawodników w poszczególnych klasach sportowych. W tej chwili są to aż trzy konkurencje: Na dzień dzisiejszy dyscyplina oferuje trzy klasy startowe przydzielane po przejściu klasyfikacji medycznej, odbywającej się raz w sezonie, najczęściej przed pierwszymi zawodami pucharu świata: SB-LL 1 – snowboardziści o znacznym upośledzeniu funkcji jednej lub obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdują się, amputanci powyżej kolana, bądź z podwójną amputacją kończyn poniżej kolan, SB-LL 2 – snowboardziści z lżejszym upośledzeniem funkcji kończyny bądź obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdziecie,in. naszego zawodnika Wojtka Tarabę – po amputacji podudzia, ale też zawodnika z niedowładem jednostronnym, SB-UL – snowboardziści z upośledzeniem kończyny bądź obu kończyn górnych. Klasyfikacja nie jest doskonała. Widać jednak, że wraz z nowymi zawodnikami, przybywa również klas i pomysłów. W Soczi startowali jedynie sportowcy z dysfunkcjami kończyn dolnych, a już 4 lata później – w Korei – odbędzie się 10 konkurencji medalowych: SBX: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men; BSL: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men.