Paranarciarstwo biegowe
Paranarciarstwo biegowe
Historia Paranarciarstwa biegowego
Zawody przeprowadzane są zgodnie z przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS)zmodyfikowanymi przez Międzynarodowy Paralimpijski Komitet Narciarstwa Nordyckiego (IPNSC – International Paralympic Nordic Skiing Committee). Konkurencje – w zależności od klasyfikacji i płci – obejmują bieg techniką klasyczną bądź dowolną (krok łyżwowy) na dystansach począwszy od sprintu 1 km, a na 20 km kończąc. W narciarstwie biegowym mogą uczestniczyć osoby ze wszystkich grup niepełnosprawności. Ze względu na rodzaj niepełnosprawności i pozycję biegową przyjmowaną przez narciarza można wyodrębnić 3 grupy: osoby poruszające się w pozycji stojącej (klasy LW2-9), osoby niewidome i niedowidzące (klasy B1-B3) biegające z przewodnikiem i osoby poruszające się w pozycji siedzącej (klasy LW10-12) na sledgach (siedzisko z nartami biegowymi). Stosowany podczas zawodów system procentowy jest przeliczeniową formułą czasu, która jest używana do określenia ostatecznego miejsca każdego zawodnika w stosunku do wszystkich innych startujących niepełnosprawnych zawodników. Formuła ta wyznacza procent każdemu zawodnikowi na podstawie indywidualnych klas startowych. Rzeczywisty czas zawodnika mnoży się przez ten procent w celu określenia jego przeliczonego ostatecznego czasu. Każda klasa niepełnosprawności ma inny przelicznik procentowy w różnych technikach, tj. w technice klasycznej i dowolnej.