Dyscypliny paralimpijskie

Piłka nożna jest bez wątpienia najpopularniejszym sportem na świecie. Również sportowcy niepełnosprawni mają okazję sprawdzić się w tej dyscyplinie, która w swojej odmianie 5 osobowej, przeznaczona jest dla osób niewidomych i niedowidzących. Zadebiutowała w Atenach w roku 2004. Rywalizują dwie drużyny składające się z pięciu zawodników każda, a mecz trwa 50 minut (2x25min). Dla wyrównania szans wszyscy zawodnicy oprócz bramkarza mają oczy zasłonięte specjalnymi opaskami. Bramkarz natomiast może pełnić rolę przewodnika informującego na temat bieżącego ustawienia i sytuacji na boisku. Boisko otoczone jest specjalnymi bandami, a piłka wydaje dźwięki. Jest to niezwykle złożona rywalizacja. Piłkę nożną 5-osobową praktykuje się w ponad 30 krajach na świecie. Więcej informacji na stronie internetowej IBSA pod adresem www.ibsa.es

Po raz pierwszy pojawiła się na Igrzyskach Paralimpijskich w Nowym Yorku w roku 1984. Boccia posiada wybitne walory sportowo-rehabilitacyjne, ale jest także doskonałą grą dla pełnosprawnych – sprawdza się jako gra integracyjna. Poza kształtowaniem sprawności fizycznej daje możliwości integracyjnego działania w atmosferze tolerancji i poszanowania inności fizycznej. Zasady bocci są proste, nie stawiają graczom żadnych ograniczeń wiekowych lub sprawnościowych, gra nie wymaga drogiego sprzętu ani nawet sal sportowych. Posiada nieskończenie wiele rozwiązań taktycznych. W boccię można grać niemal w każdych warunkach i z powodzeniem wykorzystać ją w czasie różnorodnych zajęć o charakterze rekreacyjno-sportowym, na lekcjach wychowania fizycznego, zajęciach pozalekcyjnych, festynach, obozach i koloniach, a także w działaniach terapeutycznych.

Dyscyplina ta jest skierowana tylko i wyłącznie do osób z uszkodzeniem narządu wzroku. Goalball powstał w roku 1946 jako forma rehabilitacji niewidomych weteranów II Wojny Światowej. Po raz pierwszy Goalball został wprowadzony do programu Igrzysk Paralimpijskich w Toronto w 1976 roku. Celem gry jest rzucenie piłki do bramki przeciwnika, podczas gdy przeciwnicy starają się zablokować piłkę własnym ciałem. W środku piłki znajduję się specjalny dzwonek, który informuje niepełnosprawnych sportowców w którym miejscu jest piłka i jak powinni się ustawić aby skutecznie zagrodzić drogę do bramki. Dlatego też, chociaż gra jest w toku panuje kompletna cisza umożliwiająca graczom maksymalną koncentrację. Aby wyrównać szanse, podczas meczu zawodnicy mają zasłonięte oczy specjalnymi opaskami. Aby uzyskać więcej szczegółowych informacji na temat Goalball, proszę odwiedzić stronę internetową Międzynarodowej Federacji Sportu Osób Niewidomych (IBSA) www.ibsa.es

Jeździectwo od wielu lat jest stosowane jako forma aktywnej rehabilitacji oraz forma rekreacji osób niepełnosprawnych. Kwestią czasu było włączenie jeździectwa do programu Igrzysk. Miało to miejsce w 1996 roku podczas Igrzysk Paralimpijskich w Atlancie. Dyscyplina dostosowana jest do osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. W ramach zawodów występuje jedna konkurencja a mianowicie ujeżdżenie. Wyróżnić możemy dwie części ujeżdżania, które podlegają ocenie sędziów. Zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością jazdy konnej. Organem zarządzającym jest Międzynarodowa Federacja Jeździecka (FEI). Więcej informacji na stronie FEI pod adresem www.fei.org

Judo wymaga od zawodników bardzo dużej sprawności fizycznej, równowagi oraz wrażliwości na bodźce. Ta kontaktowa dyscyplina sportu zostało wpisana do programu Igrzysk Paralimpijskich podczas zawodów w Seulu w 1988 roku. Parajudo jest dyscypliną skierowaną do zawodników niewidomych lub niedowidzących. Rywalizują zarówno kobiety jak i mężczyźni. Istotą tej dyscypliny jest kontakt fizyczny zawodników a także wykonanie odpowiednich chwytów i rzutów, za które zdobywa się punkty. Walka trwa 5 minut ,a wygrywa ją zawodnik, który zdobędzie więcej punktów. Sportowcy mogą również doprowadzić do tzw. „ipponu” (przeciwnik pozostaje w pozycji na plecach) czyli wygrania walki przed czasem. Można tego dokonać nawet jednym dobrym rzutem. Aby uzyskać więcej informacji na temat Judo, proszę odwiedzić stronę internetową IBSA www.ibsa.es

Parakajakarstwo zadebiutowało na Igrzyskach Paralimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku. Kajakarstwo wyróżnia się spośród innych, ponieważ pozwala cieszyć się z rywalizacji praktycznie wszystkim grupom sportowców niepełnosprawnych. Wynika to z dostępności bardzo dużej liczby kategorii startowych. Trzy podstawowe kategorie Para-Canoe to: LTA- amputacje, TA-osłabienie funkcji kończyn dolnych, porażenie mózgowe, A- mózgowe porażenie dziecięce, zaburzenia czynności układu nerwowego. Dyscyplina ta jest na etapie silnego rozwoju. Więcej informacji na temat parakajakarstwa i jego kategorii odnajdziecie na stronie internetowej ICF pod adresem www.canoeicf.com/icf/

Szybkość i emocje towarzyszące kolarstwu są dostępne dla zawodników niepełnosprawnych stosunkowo od niedawna. Po raz pierwszy zagościły w programie Igrzysk w Seulu w 1988 roku. Dyscyplina jest przystosowana do zawodników z różnymi rodzajami niepełnosprawności, z których wynikają podziały na poszczególne klasy (niewidomi i niedowidzący, dysfunkcja ruchu, porażenie mózgowe, amputacje). W zależności od rodzaju schorzenia mogą oni stosować następujące rodzaje rowerów (z ang.): „bicycle”, „tricycle”, „tandem” oraz „handbike”. Program zawodów obejmuje kolarstwo szosowe i torowe. Zawodnicy rywalizować mogą na dystansach wytrzymałościowych do 120 km, na welodromie do 4 km oraz w sprincie. Wyróżnić możemy również osoby niewidome startujące z widzącym pilotem. Aby uzyskać więcej informacji na stronę Międzynarodowej Unii Kolarskiej (UCI) www.uci.ch

Jedna z najpopularniejszych dyscyplin paralimpijskich. Wprowadzona została do programu Igrzysk już w Rzymie, w roku 1960 i skierowana jest zarówno do kobiet jak i do mężczyzn. Podstawowe wymiary, takie jak boisko i wysokość kosza są takie same jak w koszykówce osób pełnosprawnych. Koszykówka jest dyscypliną drużynową dlatego też nie możemy wyróżnić podziału na klasy. Przyznaje się jednak zawodnikom punkty ze względu na poziom sprawności od 0,5 do 4,5 gdzie przy sumowaniu liczba punktów wszystkich zawodników na boisku nie może przekraczać 14. Istotnym aspektem gry są specjalne wyczynowe wózki, posiadające osłonięte szprychy, a także pochylone koła. Ściśle określone jest również poruszanie się po boisku. Zawodnik, który otrzyma podanie może jedynie dwukrotnie napędzić wózek nie kozłując. Celem każdej z drużyn jest zdobycie jak największej liczby koszy po skutecznych rzutach. Koszykówka na wózkach praktykowana jest w ponad 80 krajach na świecie. Aby uzyskać więcej informacji zapraszamy na stronę Federacji Koszykówki na Wózkach (IWBF) pod adresem www.iwbf.org

W programie Igrzysk Paralimpijskich od 1960 roku. Zawodniczki i zawodnicy rywalizują we wszystkich grupach niepełnosprawności. Podczas Igrzysk możemy śledzić rywalizację zawodników na wózkach, z protezami oraz niewidomych współpracujących z pełnosprawnym przewodnikiem. Współczesne technologię pozwalają optymalizować poziom zaawansowania sprzętu zawodnika, a co za tym idzie poprawę rezultatów. Obecnie paralekkoatletyka uprawiana jest w ponad 100 krajach na całym świecie. Konkurencje paralekkoatletyczne to: biegi 100m, 200m, 400m, 800m, 1500m, 5000m, 10000m, sztafety 4x100m oraz 4x400m, maraton, skok wzwyż, skok w dal, trójskok, pchnięcie kulą, rzut oszczepem, rzut dyskiem, rzut maczugą, pięciobój. Więcej informacji o lekkoatletyce: www.paralympic.org/Athletics

W paralimpijskiej odmianie tego sportu zawodniczki i zawodnicy wyciskając sztangę muszą unieść ją do maksymalnego wyprostu w stawach łokciowych. Konkurencja odbywa się w 10 różnych kategoriach wagowych. Sportowcy w sumie poddani są trzem próbom, zwycięża zawodnik, który podniesie największą ilość kilogramów. Podnoszenie ciężarów w wersji „Weightlifting” zadebiutowało w Tokio na drugich Igrzyskach Paralimpijskich w roku 1964. Sport ten dedykowany jest zawodnikom zarówno z urazami rdzenia kręgowego, porażeniem mózgowym, jak i z amputacjami. Rywalizacja kobiet w tej dyscyplinie miała początek w roku 2000 podczas Igrzysk Paralimpijskich w Sydney. Obecnie Para podnoszenie ciężarów jest w ponad 100 krajach na świecie. Więcej o Powerliftingu: www.paralympic.org/Powerlifting

Już od pierwszych Igrzysk Paralimpijskich w Rzymie w 1960 roku pływanie stanowiło jedną z najważniejszych dyscyplin. Zawodniczki i zawodnicy pływają wszystkimi pięcioma stylami pływackimi: dowolnym, grzbietowym, klasycznym, motylkowym i zmiennym. Sportowcy rywalizują w klasach zgodnie z możliwościami funkcjonalnymi. Przepisy pływania zaczerpnięte są z regulacji Międzynarodowej Federacji Pływackiej FINA oraz odpowiednio zmodyfikowane z uwzględnieniem specyfiki danej niepełnosprawności zawodnika. Więcej informacji o pływaniu: www.paralympic.org/Swimming

Rugby na wózkach powstało w Kanadzie w roku 1970. Podczas Igrzysk Paralimpijskich w Atlancie w roku 1996 zostało zaprezentowane jako dyscyplina pokazowa. Natomiast od Igrzysk w Sydnej rugby stało się oficjalnie dyscypliną paralimpijską. Jest bardzo widowiskowym przykładem współpracy drużynowej. W tej dyscyplinie spotykamy zawodników m.in. z czterokończynowym uszkodzeniem rdzenia kręgowego, z trójkończynową amputacją. Zawodnicy poruszają się na wózkach po boisku o rozmiarach boiska do koszykówki. Celem gry jest przekroczenie z piłką linii końcowej czyli zdobycie punktu. Utrudnienie stanowi ograniczenie czasowe – 10s, oznaczające czas w jakim zawodnik może przetrzymywać piłkę. Wyróżniamy również klasyfikację zawodników ze względu na stopień sprawności. Zawodnik może otrzymać od 0,5 do 3,5 pkt. Niezwykle ważną rolę odgrywają specjalnie wzmocnione wózki wyczynowe. Rugby na wózkach praktykowane jest w ponad 25 krajach na świecie. Rugby na wózkach podlega pod Międzynarodową Federację Rugby na Wózkach (IWRF). Więcej szczegółów na stronie Federacji pod adresem www.iwrf.com

Siatkówka na siedząco została wprowadzona do programu Igrzysk w Arnhem w roku 1980. Charakteryzuje się wysokim poziomem pracy zespołowej oraz wymaga od zawodników rozbudowanych umiejętności technicznych. Obecnie uprawiana jest w ponad 50 krajach na świecie. W siatkówce nie obowiązują podziały na klasy, a jedynym kryterium doboru zawodników jest minimalny poziom niepełnosprawności. Siatka zawieszona jest na wysokości 1,15m w przypadku mężczyzn i 1,05m w przypadku kobiet. Najważniejszym przepisem gry jest zakaz oderwania przez zawodnika pośladków od pola gry podczas meczu. Pozostałe przepisy gry pozostają takie same jak siatkówce osób pełnosprawnych. Dzięki wymaganej pozycji siedzącej, siatkówka w wykonaniu paralimpijczyków jest grą niezwykle szybką i widowiskową. Więcej szczegółowych informacji pod adresem www.worldparavolley.org

Strzelectwo wymaga od zawodniczek i zawodników dokładności i kontroli. Strzały oddawane są do celu stacjonarnego z pistoletów lub karabinów. Zawody na Igrzyskach Paralimpijskich otwarte są dla wszystkich sportowców niepełnosprawnych fizycznie. Wyróżniamy dwie kategorie pozycji, z których oddawane są strzały stojąca i siedząca na wózkach. Odległość od celu do 10, 25 i 50 m. Strzelectwo wykorzystuje funkcjonalny system klasyfikacji, który umożliwia sportowcom z różnymi różnymi dysfunkacjami na konkurowanie ze sobą indywidualnie lub zespołowo. Początku paralimpijskiego strzelectwa należy się doszukiwać w roku 1976 gdzie po raz pierwszy pojawiło się podczas Igrzysk Paralimpijskich w Toronto. Obecnie strzelectwo jest praktykowane w ponad 70 krajach na świecie.Więcej o strzelectwie: www.paralympic.org/Shooting

Do programu Igrzysk dołączyła już w Rzymie w 1960 roku. Doskonali wśród sportowców niepełnosprawnych panowanie nad sobą oraz szybkość decyzji. Zawodnicy w tej dyscyplinie walczą ze sobą siedząc na nieruchomych wózkach. Dyscyplina jest dostępna zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn. Wyróżnić możemy trzy konkurencje: szpada, floret, szabla. We florecie możliwe jest atakowanie tylko w tułów, w szpadzie i szabli atakujemy całe ciało, jednak tylko powyżej pasa. Ponadto w szermierce spotykamy trzy kategorie A (amputacje nóg, niedowład), B (uraz rdzenia kręgowego z niedowładem nóg lub też minimalnym niedowładem rąk), a także C (całkowity bezwład nóg i niedowład rąk). Sportowcy kategorii C nie startują na Igrzyskach Paralimpijskich. Więcej informacji na stronie Federacji zarządzającej (IWAS) pod adresem www.iwasf.com

Tenis stołowy pojawił się już w programie pierwszych Igrzysk Paralimpijskich w Rzymie. Obecnie jest uprawiany w ponad 100 krajach świata. Dyscyplina ta skierowana jest do osób z każdym rodzajem niepełnosprawności oprócz osób niewidomych. Zawodnicy rywalizują indywidualnie i drużynowo. Dopuszczalne są pozycje stojąca i siedząca. Wyróżniamy 11 grup w zależności od stopnia niepełnosprawności. Klasy 1-5 to zawodnicy grający na wózkach, a klasy 6-10 to zawodnicy stojący. Ostatnia grupa -11 przeznaczona jest dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Set kończy się po zdobycie 11 punktów, gramy do trzech wygranych setów. Organem zarządzającym jest Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ITTF). Aby uzyskać więcej informacji odwiedź stronę ITTF pod adresem www.ittf.com

Po raz pierwszy tenis na wózkach pojawia się w 1992 roku podczas Igrzysk Paralimpijskich w Barcelonie. Wymaga od zawodników dobrego refleksu, umiejętności przewidywania oraz strategii. Jest bardzo wiernym odwzorowaniem tenisa osób pełnosprawnych. Jedyną różnicę stanowi fakt, iż piłeczka może odbić się od powierzchni kortu dwa razy. Zawody odbywają się w czterech kategoriach: juniorów, kobiet, mężczyzn oraz quad (osoby z tetraplegią). Rywalizacja odbywa się indywidualnie lub w deblu. Organem zarządzającym jest Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF). Obecnie tenis na wózkach uprawiany jest w ponad 100 krajach na świecie. Aby uzyskać więcej informacji zapraszamy na stronę Federacji ITF pod adresem www.itftennis.com

Zadebiutował na Igrzyskach Paralimpijskich w Rio de Janeiro w 2016 roku. Składa się z trzech dyscyplin – pływania na dystansie 750m, następnie jazdy na rowerze na dystansie 20km i na koniec biegu na dystansie 5km. Zawodnicy startują w 6 kategoriach ze względu na stopień sprawności fizycznej. Więcej na temat triathlonu na stronie Międzynarodowej Unii Triathlonu (ITU) www.triathlon.org/paratriathlon

Parawioślarstwo jest sportem polegającym na wprowadzeniu w ruch łodzi pływającej po wodzie, przy użyciu siły mięśni wioślarza, używającego wioseł jako dźwigni prostej. Wioślarz siedzi plecami do zasadniczego kierunku ruchu łodzi. W łodzi wioślarskiej wszystkie części nośne, w tym również osie elementów ruchomych, muszą być trwale przymocowane do kadłuba łodzi, z wyjątkiem wózka w kategorii 4+, który porusza się po szynach wzdłuż osi podłużnej łodzi. Łodzie poruszane są przy pomocy wioseł opartych w obrotowych dulkach znajdujących się na odsadniach przymocowanych do burt łodzi. Regaty wioślarskie rozgrywane są na spełniających określone normy akwenach wodnych, na wytyczonych bojami torach o długości 1 km. Tory dla poszczególnych łodzi są proste i mają szerokość 12.5 do 15.0 m. W jednym biegu wioślarskim udział bierze 6 osad. Różnice wioślarstwa osób niepełnosprawnych: – szerszy kadłub łodzi, – dno bardziej płaskie przez co łódź jest bardziej stabilna, – w 1x i 2x siedzenia montowane są na stałe co uniemożliwia pracę nóg, – krótszy dystans 1000 metrów (u pełnosprawnych 2000 metrów), – 1x musi posiadać pływaki zamontowane pod odsadnią, – w kategorii 2x pływaki nie muszą być zamontowane (osady dobre technicznie nie stosują pływaków ze względu na duży opór), – w 1x wioślarz ustabilizowany pasem na wysokości przepony (ruch same ręce) – charakter pracy wioślarzy niepełnosprawnych znacznie różni się od sportowców pełnosprawnych – kategorie: LTAMix4+ (pracują ręce, nogi, tułów, mix), TAMix2x (pracuje tułów, ręce, mix) AM1x (jedynka męska, pracują ręce), AW1x (jedynka żeńska, pracują ręce) – ciężar łodzi większy niż u pełnosprawnych (4+: 51 kg, 2x: 36 kg, 1x: 19 kg) – osady mieszane kobiety + mężczyźni, – w kategorii 1x wioślarz posiada siedzisko z oparciem. Aby uzyskać więcej informacji zapraszamy na stronę FISA pod adresem www.worldrowing.com

Początków łucznictwa osób niepełnosprawnych doszukiwać się należy już 60 lat temu. Jednak na początku, jak większość sportów pełniło ono bardziej funkcję aktywnej rehabilitacji i wypoczynku niż profesjonalnej dyscypliny paralimpijskiej. Pierwszy konkurs łuczników odbył się podczas zawodów w Stoke Mandeville Hospital w 1948 roku. Obecnie parałucznictwo uprawiane jest w 37 krajach świata. Było jedną z pierwszych dyscyplin paralimpijskich podczas Igrzysk w Rzymie w roku 1960. W tej dyscyplinie zawodnicy rywalizują w postawie stojącej lub siedzącej. Wyróżnić możemy trzy klasy: jedną stojącą – ARST , oraz dwie siedzące: tetraplegia – ARW 1 oraz paraplegia – ARW 2. Zawodnicy strzelają do tarczy oddalonej o 70 cm i średnicy 122cm. Aby uzyskać więcej szczegółowych informacji na temat Łucznictwa, odwiedź www.para-archery.org

Zawody przeprowadzane są zgodnie z przepisami Międzynarodowego Związku Biathlonowego (IBU) zmodyfikowanymi przez Międzynarodowy Paralimpijski Komitet Narciarstwa Nordyckiego (IPNSC – International Paralympic Nordic Skiing Committee). Biathlon łączy bieganie na nartach i strzelectwo. Polega na biegu na określonym dystansie (7.5 km, 12.5 km, Pursuit), w czasie którego zawodnicy 2 lub 4 razy zajmują stanowiska na strzelnicy przyjmując pozycję leżącą i oddają za każdym razem po 5 strzałów. Za niecelny strzał muszą pokonać dodatkową rundę karną lub doliczana jest minuta karna w zależności od konkurencji. Broń pneumatyczna zainstalowana jest na stanowisku strzelniczym. W kategorii osób niewidomych i niedowidzących zawodnicy wykorzystują specjalny elektro-akustyczny system strzelniczy, który polega na bezprzewodowym połączeniu broni z celem i słuchawkami, które znajdują się na głowie zawodnika. Im bardziej zawodnik nakierowuje lufę na cel, tym mocniejszy sygnał emitowany jest przez słuchawki. W biathlonie obowiązuje ta sama klasyfikacja i podział na grupy startowe oraz przeliczniki procentowe jak w narciarstwie biegowym.

Curling jest dyscypliną sportu wywodząca się z XVI – wiecznej szkockiej tradycji, która w ostatnich latach rozwija się bardzo dynamicznie. Od 1998 roku jest w programie Igrzysk Olimpijskich, a od 2006 także w programie Igrzysk Paralimpijskich. Jest grą zespołową rozgrywana na lodzie między dwiema drużynami liczącymi po czterech zawodników w oparciu o przepisy Światowej Federacji Curlingu. W dużym uproszczeniu polega ona na wypychaniu ważących 19,96 kg granitowych kamieni po torze lodowym o długości ok. 45 m tak, by zatrzymały się najbliżej środka tarczy o średnicy 183 cm, złożonej z czterech okręgów. Wygrywa drużyna, której więcej kamieni umieści bliżej środka tarczy. W curlingu na wózkach nie stosuje się charakterystycznego szczotkowania. Drużyna obowiązkowo jest mieszana, składa się z mężczyzn i kobiet poruszających się na wózkach inwalidzkich (paraplegicy, osoby z porażeniem mózgowym, z amputacjami kończyn dolnych, SM). Zawodnik wypuszcza kamień siedząc na wózku, który stoi na gumowym dywaniku. Celem poprawy precyzji pchania kamienia stosuje się kij – przedłużacz (extender) o regulowanej długości, zakończony specjalnym uchwytem trzymającym rączkę kamienia. Gra jest bardzo atrakcyjna i wymaga zręczności, strategii, finezji i współpracy drużyny. Można w nią grać niezależnie od wieku i poziomu sprawności fizycznej. Wśród osób niepełnosprawnych curling uprawiany jest w 16 krajach, w tym od niedawna w Polsce.

Wywodzi się ze Szwecji, uprawiany od lat 60-tych, od 1994 r. w programie Igrzysk Paralimpijskich. Przeznaczony dla osób z uszkodzeniami kończyn dolnych. Zawodnicy poruszają się na specjalnych siedziskach , do których przytwierdzone są ostrza łyżew. Tępo zakończone kijki służą do napędu i podań krążka. Każda drużyna składa się z 6 zawodników na boisku łącznie z bramkarzem. Gra toczy się na lodowisku do hokeja i składa się z 3 tercji po 15 minut czystej gry. Przepisy są zbliżone do regularnego hokeja na lodzie: są wznowienia, są sytuacje spalone, gdy zawodnicy wjeżdżają w strefę przeciwnika bez krążka, przewinienia i kary za faule niedozwolone, np. używanie łokci w starciach indywidualnych, przytrzymywanie za koszulkę, podnoszenie kija powyżej głowy, atak przodem siedziska, atak na zawodnika bez krążka. Hokej na sledgach uprawiany jest w kilkunastu krajach i jest najbardziej widowiskową dyscypliną zimową przyciągającą tysiące widzów.

Zawody w narciarstwie zjazdowym rozgrywane są zgodnie z przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) uzupełnionymi o przepisy Międzynarodowego Paralimpijskiego Komitetu Narciarstwa Alpejskiego (IPASC). W narciarstwie zjazdowym rozgrywane są następujące konkurencje: slalom, slalom gigant, super gigant, zjazd oraz super kombinacja dla kobiet i mężczyzn. W zależności od rodzaju konkurencji trasa przejazdu musi spełniać określone warunki techniczne określone przez przepisy IPASC. W narciarstwie zjazdowym mogą uczestniczyć osoby prawie ze wszystkich grup niepełnosprawności. Osoby niewidome i niedowidzące (klasy B1-B3), jeżdżący z przewodnikiem zachowując przy zjeździe jedynie kontakt słowny. Osoby z amputacjami i innymi schorzeniami narządu ruchu, z urazami i chorobami rdzenia kręgowego oraz centralnego układu nerwowego poruszające się w pozycji stojącej (klasy LW1-9) oraz w pozycji siedzącej (klasy LW10-12) na sprzęcie typu sit-ski (indywidualnie dopasowane do zawodnika siedzisko z nartą zjazdową oraz krótkimi kulonartami do podporu i sterowania). Gdy nie ma wystarczającej liczby zawodników w klasie, stosuje się podczas zawodów klasyfikację łączoną używając „faktorów” do przeliczania czasów zawodników stosownie do posiadanej przez nich klasy.

Zawody przeprowadzane są zgodnie z przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS)zmodyfikowanymi przez Międzynarodowy Paralimpijski Komitet Narciarstwa Nordyckiego (IPNSC – International Paralympic Nordic Skiing Committee). Konkurencje – w zależności od klasyfikacji i płci – obejmują bieg techniką klasyczną bądź dowolną (krok łyżwowy) na dystansach począwszy od sprintu 1 km, a na 20 km kończąc. W narciarstwie biegowym mogą uczestniczyć osoby ze wszystkich grup niepełnosprawności. Ze względu na rodzaj niepełnosprawności i pozycję biegową przyjmowaną przez narciarza można wyodrębnić 3 grupy: osoby poruszające się w pozycji stojącej (klasy LW2-9), osoby niewidome i niedowidzące (klasy B1-B3) biegające z przewodnikiem i osoby poruszające się w pozycji siedzącej (klasy LW10-12) na sledgach (siedzisko z nartami biegowymi). Stosowany podczas zawodów system procentowy jest przeliczeniową formułą czasu, która jest używana do określenia ostatecznego miejsca każdego zawodnika w stosunku do wszystkich innych startujących niepełnosprawnych zawodników. Formuła ta wyznacza procent każdemu zawodnikowi na podstawie indywidualnych klas startowych. Rzeczywisty czas zawodnika mnoży się przez ten procent w celu określenia jego przeliczonego ostatecznego czasu. Każda klasa niepełnosprawności ma inny przelicznik procentowy w różnych technikach, tj. w technice klasycznej i dowolnej.

Coraz bardziej popularny od końca XX w. snowboard, musiał doczekać się swojego odpowiednika również w świecie parasportu. Parasnowboard to niezwykle dynamicznie rozwijająca się dyscyplina sportów zimowych, dostępna dla osób z niepełnosprawnościami. Jest także najmłodszą, która dołączyła do kanonu dyscyplin paralimpijskich – swój debiut miała w Soczi w 2014 r. Pomimo tak „młodego wieku”, zdążyła przejść już wiele modyfikacji, aby sprostać oczekiwaniom i wymaganiom sportowców, widzów oraz organizatorów zawodów. Zawodnicy rywalizują w trzech konkurencjach: banked slalom, snowboard cross i giant slalom. snowboard cross (SBX) – wyścig odbywa się na specjalnie wybudowanym torze o długości 500–1000 m, przewyższeniu 100–200 m i nachyleniu stoku ~25 i szerokości min. 12 m. Czas jednego przejazdu to około 40–70 sek. maksymalnego wysiłku. Trasa osłonięta jest siatką, oznaczona ekofarbą oraz bramkami. Tor składa się z przeszkód takich jak bandy, rollery, skocznie, wu-tangi o rożnej wielkości i nachyleniu, które należy pokonać w jak najszybszym czasie, rywalizując jednocześnie z innym zawodnikiem. Run kwalifikacyjny odbywa się jednak pojedynczo, a czas decyduje o kwalifikacji i miejscu w rundach finałowym. Te z kolei zapewniają miejsca 16 mężczyznom i 8 kobietom, którzy będą ścigali się w parach i eliminowali, aż do ustalenia zwycięzcy. banked slalom (SBL) – polega na jak najszybszym przebyciu trasy o długości 400–1000 m, przewyższeniu 100–250 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 4 m, pokonując bandy; dobrym miejscem do ustawienia takiego toru jest naturalna dolinka; na torze znajduje się tylko jeden zawodnik, liczyć się będzie najlepszy z jego trzech przejazdów; banked slalom zadebiutuje na Igrzyskach Paralimpijskich w Pjongczang w marcu 2018 r., giant slalom (GS) – stosunkowo najmłodsza z kategorii parasnowboardu, polega na jak najbardziej technicznym pokonaniu bramek rozstawionych co 20–27 m na stoku o długości 400–600 m, przewyższeniu 200–400 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 40 W sezonie 2016/2017 odbyły się pierwsze zawody w Iranie. Na swój debiut paralimpijski będzie musiała poczekać co najmniej do 2022 r. Kiedy parasnowboard wkraczał na arenę sportów wyczynowych, jedyną konkurencją, w której można było rywalizować, był snowboard cross. W Soczi, w jednej grupie ściągali się amputowani BK z AK (amputacja powyżej z amputacją poniżej kolana), pojedynczy i podwójni, na torze znajdował się tylko jeden zawodnik walczący z własnym czasem, a sam tor był ledwie namiastką toru olimpijskiego. To, co nie uległo zmianie i odróżnia parasnowboard od narciarstwa alpejskiego, to brak przeliczników czasowych, tzw. faktorów, pozwalających na wyrównanie szans zawodników w poszczególnych klasach sportowych. W tej chwili są to aż trzy konkurencje: Na dzień dzisiejszy dyscyplina oferuje trzy klasy startowe przydzielane po przejściu klasyfikacji medycznej, odbywającej się raz w sezonie, najczęściej przed pierwszymi zawodami pucharu świata: SB-LL 1 – snowboardziści o znacznym upośledzeniu funkcji jednej lub obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdują się, amputanci powyżej kolana, bądź z podwójną amputacją kończyn poniżej kolan, SB-LL 2 – snowboardziści z lżejszym upośledzeniem funkcji kończyny bądź obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdziecie,in. naszego zawodnika Wojtka Tarabę – po amputacji podudzia, ale też zawodnika z niedowładem jednostronnym, SB-UL – snowboardziści z upośledzeniem kończyny bądź obu kończyn górnych. Klasyfikacja nie jest doskonała. Widać jednak, że wraz z nowymi zawodnikami, przybywa również klas i pomysłów. W Soczi startowali jedynie sportowcy z dysfunkcjami kończyn dolnych, a już 4 lata później – w Korei – odbędzie się 10 konkurencji medalowych: SBX: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men; BSL: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men.